26تیر

اگر امکانش بود که عمر رو هم اهدا کرد، مثل کلیه و… من ترجیحا عمرم رو به یکی مثل مریم میرزاخانی اهدا میکردم. شاید خیلی جوگیرانه، مسخره و یا حتی لوس به نظر برسه اما خوب دنیا به امثال مریم میرزاخانی بیشتر احتیاج داره تا یکی مثل من.

23 تیر

وقتی موضوع تجاوز و قتل این دختربچه معصوم رو میخونم با خودم میگم باز خوبه کشتش! اما خودم رو سرزنش میکنم که این چه حرفیه آخه؟ ولی باز ته دلم میگم اگر زنده بود تا ابد زجر میکشید. بار روانی که به این بچه وارد میشد تا آخر عمرش احتمالا زجرش میداد. شاید هم فراموش میکرد. نمیدونم. یادم اومد از اینکه چند وقت پیش با موضوعاتی مثل دارک‌وب و دیپ‌وب آشنا شدم. جایی که کثافت بودن ما انسانها رو به راحتی عیان میکنه. ما انسانهای بیمار. چند روز گشت و گذار کافی بود تا از خودم بدم بیاد و دلم بخواد لپ تاپ رو بکوبم توی دیوار. هربار سعی کردم خودم رو گول بزنم که همه چیز ساختگیه، اما ساختگی نبود. قتل انسانها، تجاوز، فروش مواد مخدر و… که همه بیمارها و خلافکاران دنیا رو باهم متحد کرده و زیر چتر فضای امن مجازی آورده. چند وقت پیش بی‌بی‌سی گزارشی از شبکه TOR پخش میکرد و امکان ردیابی مجرمان اما این بیشتر شبیه یک تهدید تو خالی به نظر میرسه چون این جنایتکارها و این کثافتکاریها همچنان ادامه داره. این نمونه‌های کوچیک هم که توی مملکت ما که دیده میشه نشونه اینه که این یک بیماری بین انسانهاست نه ملیت و دین و مذهبی خاص و این چیزها که سر و صداش میپیچه همون کوه یخ شناوره که کمی نوکش به چشم میاد. چقدر از جامعه و آدماش میترسم. گاهی حس میکنم که چقدر خوش شانس بودم که تا اینجا سالم و زنده موندم!